Vroeger, nog niet zo gek lang geleden, had je grofweg twee soorten mensen: degenen die zich verdiepen in Kunst – dat kost wat moeite maar levert veel op – en degenen die zich overgeven aan Entertainment.
Die laatsten raakten jaar in jaar uit in de meerderheid.
Kunst werd kleiner en werd langzaam maar zeker opgeslokt door Entertainment, dat juist elk jaar groter werd. In Nederland door de talpaïsering en sbs-isering, maar in elk Westers land heb je overal opduikende en cultuu… eh gazonondergravende John de Mollen, eindeloze Joop van den Endes en ongehoorde dan wel te veel gehoorde wappies en mafklappers.
Maar toen, met de Silicon Six, kwam Afleiding op. En die vrat Entertainment met huid en haar op. Overal ter wereld, waar je ook gaat, waar je ook staat.
En toen Afleiding eenmaal groot werd, werd die op haar beurt weer opgeslokt door Verslaving. Met als gevolg dat we nu, anno 2024, worden overheerst door het dopaminekartel.
Eén Instagrammetje coke is niet het probleem, maar al die miljarden grammetjes maken samen ettelijke miljoenen kilo’s. En de kartels verdelen de markt.
Als je denkt dat Medellín Godmother Griselda Blanca veel geld verdiende, aan haar Colombiaanse coke, think again.
Pablo Escobar zei dan wel over haar ‘De enige man waar ik ooit bang voor ben geweest was een vrouw die Griselda Blanco heette’ maar wat zij bestierde was kinderspel vergeleken bij de digitale maffia. Zowel in geld als in impact en ellende.
En die elk jaar groter en machtiger wordende Silicon Six – Amazon, Apple, Facebook (Meta), Google, Microsoft en Netflix – én TikTok en SnapChat en X zijn te groot en machtig om te stoppen.
Of niet?
Spoiler alert: nee. Toch niet. Maar lees daarvoor dit even schrijnende als overtuigende stuk – The State Of The Culture, 2024 – van Ted Gioia, gepubliceerd in zijn Substack-nieuwsbrief The Honest Broker.
Comments
Wat een geruststelling. In elke grafiek van Ted Gioia zit ik bij de ‘Slow Traditional Culture’. Doe aan geen enkele sport, lees alleen maar ‘De Groene Amsterdammer, soms een filmpje, genoeg muziek CD’s tot mijn beschikking, mijn huis vol met kunst (anders hebben we nog de vele musea), schrijf regelmatig lamge stukken en ben gelukkig (en trouw) met de liefste vrouw van de wereld.
God, wat klinkt dat saai. Maar het is niet anders. Dopamine? Mijn enige Dopamine zal waarschijnlijk Twitter betreffen. Maar dat is dan ook voor mij het juiste medium waar ik alleen maar mensen en collega’s volg die iets interessants te melden hebben. En in alle eerlijkheid: de documentaire ‘Stop Making Sense’ heb ik twee keer in de bioscoop gezien. Mijn hart maakte sprongen en had moeite om niet mee te zingen of te gaan dansen.
Griselda was niet meer dan vermakelijk. Narcos trouwens wel iets meer. Neen, ik ga bewust niet mee in de stroom van dopamineprikkels. Wellicht is het de leeftijd. Misschien ben ik wel verstandig of laat ik mij niet gek maken. Zo makkelijk kan het zijn. Voor iedereen.
Altijd heerlijk aan het lezen, de Kunsthal bezoeken voor Ai Weiwei, prachtige tentoonstellingen bezocht in Berlijn in het Alte National Museum of Sammlung Scharf-Gerstenberg, genieten van Kiefer in Voorlinden of de Jazz-musicus Sam Greenfield in Club Dauphine. Aanwezig zijn in het concertgebouw als Jaap van Zweden de achtste van Brückner dirigeert.
Laven aan schoonheid, kunst en cultuur, literatuur. In alle rust. Geen dwangmatige activiteit. Bewust.
Dat doe je goed Philipp. Hier likewise. Veel muziek, Concertgebouw vaak Zaterdagmatinee, Paradiso, Melkweg, Tolhuistuin, Muziekgebouw ah IJ, bioscopen (Stop Making Sense in Studio/K gezien, heerlijke en inderdaad erg aanstekelijke film), musea in Nl en elders (ik moet nog naar Münster!), theaters. Veel lezen. Nou ja. Maar ook X, LinkedIn, Facebook, Instagram, SnapChat, TikTok, WhatsApp en you name it 🙂