Of ik nog een reistip had voor de bundel die de collega’s speciaal gingen samenstellen om hoofdredacteur Jan van den Brink uit te luiden. Tuurlijk wilde ik een bijdrage leveren aan dit vriendenboek vol verklapte geheime reisbestemmingen.
Jan en ik delen onze liefde voor Rome. Elke keer als ik hem vertelde dat ik erheen ging wilde hij ook meteen. Of hij gaf tips. Ben je al in de kerk Santa Maria della Concezione dei Cappuccini in de Via Veneto geweest? Het is misschien niet zo’n mainstream-attractie. Je moet daar zeker de crypte rechts van de ingang van de kerk bekijken, zegt hij er dan bij. ‘Heel bizar – maar ik verklap verder niks.’
Indiana Jones
Dat doe ik hier ook niet, de lezer moet het zelf maar ontdekken, deze meest lugubere plek van Rome. Niet geschikt voor wie weleens de neiging had zijn gezicht af te keren bij Indiana Jones-films. Nou ja, goede reden om snel naar Rome te gaan.
Zijn andere hele fijne tip ga ik hier wél prijsgeven, omdat ik er iets erg grappigs meemaakte. Giolitti.
De, ja dé ijstent van Rome, van Italië waarschijnlijk. Ze hebben er meer smaken ijs dan je ooit kunt proeven en het is een vooroorlogs chique tent met achter de toonbank knappe mannen in smetteloos witte schorten, nou ja, een belevenis al vóór je ijs bestelt en opeet. 
En het is er altijd druk, dus je hebt tijd om je ook te vergapen aan de kroonluchters en de fraai bewerkte plafonds en wanden.
Wittewijn-ijs
Ik had ergens gelezen dat ze er ook wittewijn-ijs hadden. Dus ik vragen om wittewijn-ijs. En of het nu mijn Italiaans was of die witte wijn, de jongen achter de toonbank hield het niet meer van het lachen. Hij vertelde aan zijn collega’s rechts en links van hem dat ik hem gevraagd had om, ja echt, wittewijn-ijs. 
Was het een running gag? Had hij het gerucht hoogstpersoonlijk verspreid en had hij nu zo’n lol omdat hij beet had? Lachte hij me gewoon uit? Of is het idee van wittewijn-ijs zo belachelijk? Ik weet het niet. Hij hield het écht niet meer en verdween naar achteren. Dus ook al had ik vloeiend Italiaans gesproken (not), ik kon het hem niet meer vragen.
Teer-ijs…
Toen ik Jan naderhand vertelde over mijn ijselijke ervaringen, kwam hij met een nog bijzonderder ijzig verhaal terug. 
In Mariehamn, de hoofdstad van de Finse Åland-eilanden waar hij was geweest, verkocht een ijskar teer-ijs. Jan vond het, met een eufemisme, redelijk apart smaken en wat erger was: de hele auto, waarin hij met zijn vrouw die teer-ijsjes had zitten eten, stonk er nog een tijd lang naar. Alsof je voortdurend over smeltend asfalt rijdt dus.
…oftewel: gelato al catrame
De volgende keer dat ik bij Giolitti in Rome kom, ga ik daar ook om teer-ijs vragen. In het Italiaans moet dat iets zijn als gelato al catrame. Ik zou zeggen, en dit is een oproep aan de lezer: vraag er zelf ook naar. Dan maken we daar samen een running gag van en gaan ze het bij Giolitti misschien wel opnemen in hun assortiment, omdat zoveel mensen ernaar vragen. Zoals die worteltjestaart uit die mop over het konijn die de bakker vraagt of hij ook worteltjestaart heeft.
Pantheon
Giolitti is te vinden in de Via Uffici del Vicario, zo’n 200 meter ten noorden van de Piazza della Rotonda,
het plein waar het Pantheon staat.
O ja, ook niet te missen, schuin tegenover het Pantheon: de favo-koffietent van Jan, Tazza d’Oro. 
Ook al zo’n klassieke typisch Romeinse prachttent, met hele goeie koffie. 
Elke keer als ik in Rome kom, ga ik er heen. Al was het alleen maar om te kijken of Jan er zit, met zijn Amy.
